Toxicbreed’s Funhouse

]]> /the-journey-is-over-now-toxicbreedsfunhouse-blogspot-fr/feed/ 0 /interview-by-areklerch-violence-online-pl/ /interview-by-areklerch-violence-online-pl/#comments Tue, 27 Mar 2012 13:56:02 +0000 francois /?p=724 Francuski Comity nie należy do najbardziej znanych w Polsce zespołów, jednak ze względu na fakt długiego, jak na rodzaj granej muzyki, stażu i jakość ostatniej płyty, postanowiłem skontaktować się z paryskimi muzykami i wyciągnąć z nich zeznania. Udało się a w dodatku wyszło na jaw, że grupa już sześć razy próbowała zagrać w naszym kraju i… nigdy nie dotarła! Nieprawdopodobne – to najlepsze słowo, jakie przychodzi mi do głowy. Spróbujcie przegryźć się przez płytę „The Journey Is Over Now”, by zrozumieć, że to nie tylko kolejny ukłon w stronę lat 90 –tych, ale także doskonała, aktualna muzyka, łącząca w sobie szaleństwo Converge i ponury odjazd Neurosis. Przed Państwem śpiewający basista Thomas, który odsłonił nam kilka zespołowych tajemnic.

To pierwsze spotkanie naszych czytelników z zespołem Comity, dlatego powiedzcie coś na swój temat?

Tak… jesteśmy już razem około 15 lat oczywiście w różnych składach. Zawsze był to jednak regularny zespół. Od początku są w zespole jedynie dwie osoby – Francois (gitary, Sitar, chórki) oraz ja (bas, wokal). Yann dołączył do nas jakieś dziesięć lat temu, zaś perkusista Nico pojawił się w 2007 roku. Byliśmy kwintetem aż do 2007 roku od kiedy razem ze śpiewaniem zdecydowałem się grać na basie.

Tak się składa, że znam tylko najnowsze dzieło, dlatego chciałbym, żebyś krótko opisał poprzednie wydawnictwa?

Ok., na początku graliśmy miks hc/metalu z starym death’em. Nagraliśmy między 1998 a 2000 rokiem trzy demówki, które brzmiały raczej kiepsko, jeśli mamy być szczerzy a potem wreszcie prawdziwy materiał jako split z zespołem XII. W tamtym okresie zaczęliśmy słuchać oprócz metalu i h/c muzyki eksperymentalnej w rodzaju Johna Zorna czy King Crimson i zaczęliśmy to wszystko miksować. Converge, Dillinger Escape Plan itp. zespoły grają hc zmiksowany z zupełnie innymi stylistykami, wiec widzieliśmy, że to jest możliwe. Nasza pierwsza ep – ka jest taką próbą podążania tą ścieżką. Wszystkie późniejsze wydawnictwa to już kolejne etapy ewolucji tej formuły. W ostatnich czasach główny elementem ewolucji jest wzbogacanie swojego brzmienia niż muzyki. Dzisiejszy Comity jest bardziej zespołem rockowym niż hc/metalowym. Teraz nasze brzmienie jest bardziej miksem masywności AC/DC z Lamb of God. Od 2003 roku wydaliśmy trzy płyty i dwie ep – ki.

Wasz ostatni album jest niezwykłą, muzyczną podróżą – czy możemy traktować go jako krok do przodu, czy raczej „skok w bok”?

Tak, to ewidentnie nowy krok w tym samym kierunku, jak już mówiłem – tak jak każda płyta jest kolejnym etapem naszej ewolucji. Myślę, że nasz kolejny krok będzie takim odstępstwem od nas samych w stronę bardzo wolnych temp i progresji. Ale takie różnice i zmiany dotyczyły w zasadzie każdego krążka.

Jakie są zasadnicze różnice pomiędzy poprzednim krążkiem a nową płyta z waszego punktu widzenia?

„The Deus Ex Machina” był naszym pierwszym krążkiem. Byliśmy wtedy bardzo młodzi i zależało nam na tym by wszystko było zrobione perfekcyjnie. Dzisiaj wydaje mi się, że w pewnych sprawach przesadziliśmy z tą perfekcją, szczególnie w warstwie lirycznej, wiesz, przedobrzone rzeczy nie zawsze są dobre… Warstwa liryczna tej płyty byłą bardzo depresyjna, nieco histeryczna, jednak nawet dzisiaj dobrze mi się tego słucha… Ep – ka „The Andy Warhol Sucks” była bardziej bezpośrednia, swobodna, w przeciwieństwie do płyty. Były tu zdecydowanie wolniejsze struktury, bardziej otwarte melodie. Z kolei „A Severy Thins Is A Tragedy” jest pełna wściekłości i pasji. Chcieliśmy tu uzyskać brzmienie przygniatające. Zastosowaliśmy na niej prawie czyste brzmienie gitar z dożą ilością partii wokalnych ale bez żadnych atmosferycznych czy wyciszonych fragmentów. W sumie jest to bardzo gwałtowny album, wydaje się wręcz, że jego spójność nasuwa myśl, że obcujemy z jednym, długim utworem. Na koniec nasza pierwsza ep – ka „You Left Us Here”, wydana po naszym powrocie po niemal dwóch latach niebytu. To próba osiągnięcia nowej jakości, prawdziwego brzmienia Comity. Jak mówiłem, brzmienie jest hałaśliwe, w wolnych tempach i z lekko progresywnym duchem…

Comity ciągle próbuje połączyć w twórczości kilka różnych stylistyk – hardcore, matematykę, noise i nieco sludge’owego brudu (w mojej opinii…). Jak myślisz – udało się osiągnąć stan równowago wraz z nowym krążkiem, czy nadal jesteś na ścieżce poszukiwań?

Tak, ciągle próbujemy wszystko miksować i grać przede wszystkim muzykę, którą wszyscy lubimy, dlatego każde kolejne nagranie ma w sobie różne nowe elementy, wynikające z naszych fascynacji. Teraz w naszej muzyce jest mniej elementów metalowych, tak jak na początku działalności, jest za to więcej rock’n’rolla i nawet matematyki, jeśli tak wolisz. Nadal stosujemy np. blasty, jednak nie oznacza to, że gramy death metal. Używamy też np. steel gitar, ale nie oznacza to, że gramy bluesa. Naszym celem jest włączanie wszystkiego, co nam się podoba a następnie przetworzenie tego na nasze brzmienie, tak, żeby zawsze było wiadomo, że to muzyka Comity. Oczywiście, tylko słuchacze są w stanie powiedzieć, czy robimy to z powodzeniem…

„The Journey…” jest dla mnie sporym krokiem wstecz, do lat 90 – tych. Czy macie jakieś ulubione zespoły z tamtej dekady?

Wszystkie nasze indywidualne fascynacje pochodzą z lat 90 – tych, zaczęliśmy słuchać muzyki i pisać ją gdzieś w połowie tej dekady. Bardzo lubimy brzmienie zespołów z tych lat, bardzo naturalne, akustyczne, ale też z wieloma szalonymi pomysłami. Nie lubię tego współczesnego brzmienia stosowanego przez zespoły metalowe z całkowita kompresją przez co płyty mają ten właśnie drażniący, komputerowy dźwięk. Brzmienie współczesnych zespołów to nic oryginalnego, tylko efekt ewolucji ostatnich 15 lat.

W nowych utworach słyszę wyraźne nawiązania do moich ulubionych grup – Converge, Today IS The Day, Dillinger EP czy Neurosis. Czy możecie się zgodzić z taką opinią, czy macie zupełnie inne inspiracje?

Myślę, że masz rację, ponieważ na początku te właśnie zespoły te miały duży wpływ na nasze postrzeganie muzyki ekstremalnej i – co jest chyba oczywiste – próbowaliśmy iść tą właśnie drogą. Zresztą, te zespoły nadal znajdują się w kręgu naszych zainteresowań, ale teraz nie próbujemy już emulować ich, kiedy piszemy naszą muzykę i mam nadzieję, że to słyszysz…

“The Journey…” składa się niejako z dwóch części – pierwsze dwie piosenki są podróżą w szaleństwo, zaś kolejne dwa utwory to majestatyczna odpowiedź na twórczość Neurosis czy nawet SWANS. Jak możecie opisać ten krążek?

Myślę, że ten album musi być przyjmowany jako całość. Oczekujemy, że słuchacze będą traktować płytę jako pewien fragment muzycznego świata, sumę naszych emocji. Nagranie rozpoczyna się tylko wokalami, końcówka jest echem tych początkowych głosów, to klamra, która scala płytę. Płyta jest skonstruowana tak – masz pierwsze dwadzieścia minut, części I i II, potem interludium w postaci części III i potem kolejne 20 minut, to finałowa część IV. W tej ostatniej części mamy odbicie dwóch pierwszych części, ale z bardziej atmosferycznymi elementami, które prowadzą do finału. Część III, jako interludium, jest bliższa poetyce zespołów typu Neurosis, czy SWANS, jak sam odczułeś, bo brzmi bardziej progresywnie, z akustycznymi gitarami, niezwykłym instrumentarium i nietypowymi brzmieniami. Chodziło o to, by ten fragment płyty był pewnym oderwaniem od reszty muzyki na tej płycie.

Nietzche, rock’n'roll i matematka

Nietzche, rock’n'roll i matematka

Opowiedz nieco o stronie tekstowej płyty. Czy muzyka kolaboruje z tekstem, czy dźwięki i słowo egzystują w oderwaniu od siebie?

Przygotowaliśmy jeden złożony tekst dla całej płyty. Słowa zostały zainspirowane nowelą Philipa Jose Farmera „To Your Scattered Bodies Go” („Gdzie wasze ciała porzucone”). To metafora woli życia, poszukiwanie absolutu. Nie wiemy, czemu tu jesteśmy, kto nas tu zostawił, jaki jest cel naszego życia i jakie zadanie mamy spełnić. Niektórzy odchodzą, a inni próbują szukać odpowiedzi, jednak na koniec i tak wszystko okazuje się być proste i żadne filozofie lepiej nie są w stanie oddać naszej egzystencji. Inne źródła naszych tekstów to prace Nietzsche’go, Schopenhauer’a i mitologia.

Mówiłeś już o tym, jednak jeszcze raz muszę podkreślić nieszablonowe, szorstkie brzmienie płyty – co musieliście zrobić w studiu, żeby dojść do takich efektów?

Tak, rozmawialiśmy już o brzmieniu lat 90 – tych. To jest właśnie to, co chcieliśmy osiągnąć. Bardzo „żywe”, naturalne i akustyczne. Album został nagrany na żywo, by osiągnąć cel, czyli najlepsze brzmienie dla naszej muzyki. Najlepsze z możliwych… Sylvain Biguet jest od dłuższego czasu naszym dźwiękowcem, mamy taką samą wizję, jak powinien brzmieć zespół taki jak nasz. Razem z Amaury’m Sauve tworzą idealny duet. Nagranie i miks nowej płyty jest w zasadzie bardzo old school’owe, żadnego, cyfrowego gówna, żadnego równoważenia przesadzoną kompresją, żadnych triggerów, tak naturalnie, jak to tylko możliwe.

Chciałbym się dowiedzieć czegoś na temat waszej koncertowej aktywności – co Was kręci – festiwale, piwnice czy małe klubiki. Jaki był najlepszy koncert, przez Was zagrany?

Zdecydowanie preferujemy małe kluby, bo chcemy, żeby nasza muzyka przemawiała dokładnie do konkretnej osoby. Taki indywidualny, fizyczny kontakt generuje większą energie niż duże festiwale. Nie jesteśmy artystami estradowymi, nie gramy zresztą muzyki festiwalowej. Ale, skoro chcesz wiedzieć, całkiem często na dużych festach zdarza nam się grać. Tak czy inaczej pamiętam mnóstwo fajnych koncertów – szczególnie gig z Converge w2003 roku w Paryżu, równie dobry z Today Is The Day w tym samym miejscu. Niewiarygodny był koncert w małym barze w jeszcze mniejszym miasteczku w Czechach; totalnie szalona publiczność, tego się nie zapomina. Gorzej był na Węgrzech gdzie zdarzyło nam się grać dla garstki „łysoli” w piwnicy jakiegoś baru. Nawet dzisiaj jak sobie to przypomnę, czuję niepokój… Także długie podróże nie wpływają na kondycję koncertową – pamiętam występ razem z Dillinger Escape Plan i Terror. Towarzystwo doborowe, fajne miejsce, ale byliśmy już cholernie znudzeni, bo od tygodni byliśmy w trasie, motywacja siadała i choć koncert w sumie był fajny, to nie zaliczam go do tych udanych.

I na koniec kilka słów do maniaków ekstremalnej muzy w Polsce…

Tak! Muszę tu powiedzieć, że nie mamy szczęścia jeśli chodzi o Polskę. Wszystkie koncerty, które mieliśmy zagrać w Polsce zostały odwołane! Trzy koncerty w 2003 roku, dwa w 2007 i jeden w ubiegłym roku… Zawsze były jakieś “rozjazdy czasowe”, to niewiarygodne!! Mam nadzieję, że któregoś dnia w końcu dotrzemy do Polski. Dzięki za wywiad i do zobaczenia!

Rozmawiał Arek Lerch

www.violence-online.pl

Comity is one of those bands. « The Journey Is Over Now » is one of those albums. The French band has flirted shamelessly with genres since their formation in 1996, and their latest record is a four track aural assault that sees the band adeptly combining post-metal with hardcore with mathcore with grind, all within the same track. And make no mistake, this isn’t some hodgepodge musical science experiment; this is a legitimately new sound by way of old templates. How is this possible? To put it simply, anything can work musically as long as one is ambitious, capable, and willing to play 10+ minute songs.

There aren’t many hardcore bands in the world that can match this type of ambition with capability, which is what makes « The Journey Is Over Now » all the more special. Listening to this record is like running a marathon up a mountain through the snow in the middle of the night. It’s like the audio equivalent of a story from Greek mythology on steroids. It’s like listening to Neurosis in some alternative universe where they remained a hardcore punk band but developed post-metal ten years later than they actually did. And most importantly of all, it’s like listening to genre-bending done right.

The four tracks – separated into Part I, Part II, etc. – slam disparate sounds and tempos into each other, to the point that you’re listening to several different songs (and genres, mind you) within the context of a single track. If you’re not actively keeping tabs on when each Part begins and ends, it becomes easy to get lost within the bubbling brew of extreme music.

« The Journey Is Over Now » does live up to its title – it certainly sounds like a journey – but after several listens to this record, describing this album as a journey almost feels like a bit of a surface level analysis. Instead, it starts to sound like a delicate and nuanced retelling of life. It may not be in order, but all aspects of existence are present: the loud and the quiet, the angry and the downtrodden, the punishment and the resilience. To pass over this album is to pass over an album that deserves your attention in a way that transcends not only genres, but music as a whole.

> http://rockfreaks.net/

I broke into Comity’s chateau and caught up with  François for  their story.

Your biography has been covered in your ProgArchives profile so let’s bypass the biography details. But which bands were you influenced by and why did you choose that name ?

Our influences pretty evolved throughout the years. At first we were a lot into classical new-school hardcore/noise and death metal/grind-core on one hand and into progressive and experimental on the other hand. Then with the emergence of bands like starkweather, morning again, converge and all these kinds of bands, we started to follow their path mixing it all. Today we’re not really into classical metal stuffs anymore. We listen to a big amount of different things from minimal electro, grime, classical music, jazz to math-rock, noise-core, sludge, black-metal. The name “comity” comes from an old school movie with jean-claude van damme called “blood sport” where the tournament is called “the kumite”. It is that simple, the name is a joke.

How is the music scene in your area and where does your band fit into the scene ?

I really can’t tell, we’ve got good friends playing in different kinds of bands, so I don’t feel like we “fit” into a precise scene. There are a lot of great bands we toured with, but not in a particular style. Affinities come more from a way of thinking, of making music than getting into similar styles. For instance, musically we feel very close with bands signed on our label Throatruiner records which all are very different but with a common spirit. We like and are friends with some bands from our town –PARIS- as well, bands like revok, every reason to…,hangman’s chair, parween and several others.

This is an archive based interview also intended for the fans you get well after both you and I have passed away so let’s go straight to your releases. Please tell us more about…..

The Catharsis Syntax Project from 2000

This is our first true release, after a few demos. We were still in college at this time and you can tell the band is still seeking for his own sound. This e.p sounds a bit maladroit but it was our first try to mix hxc/death metal with stuffs like fantomas, neurosis and king crimson. The record is filled with adolescent kind of anger and you really can hear it.

The Deus Ex-Machina as a Forgotten Genius from 2003

Our first long play. We spent a lot of time on the writing process, we wanted everything to be perfect so maybe the result sounds a bit over-worked. The structures are too “crazy” but this really is the beginning of what we developed with comity since then: never come twice riffs, long pieces of music, “breaky” style of riffing, and different kind of climax in the same song. We wanted he listener to pass trough a lot of different feelings, from post-rock to death metal, from hatred to affliction. Everything we felt at this time as 20 years olds.

The Andy Warhol Sucks EP from 2004

The structures within the record  are more fluid, more rock’n roll and there is less death metal at the end. There is some old-school screamo as well, which was pretty new for us. The concept behind the title shows the paradox between what we think and what we are. Andy Warhol said that everyone will be famous for fifteen minutes, thanks to art. That anybody can be an artist. But we think that “art” isn’t about glory, we don’t give a f**k about glory. “Art” is all about passion and guts. Because of this guy, anybody can call himself an artist, COMITY included. In a way he’s responsible for all the sh*t you can hear every day. But on the other side, we, as people are aload to make music thanks to him. We consider our selves as artisans by the way, not as artists.

…As Everything Is Tragedy from 2006

When we started to write this album, we had a lot of troubles as a band and in our lives, we didn’t had a label anymore at this time and we didn’t know were the band went. So we started to play music again, with no special objectives at all, we started to write music again only because we needed it. This album is all about this feeling, a mix of frustration and passion, when it’s so disturbing that your guts hurts, and then it becomes hate… to me this album is full of pure hatred. As everything is a tragedy is a very sarcastic title, because feeling something that strong for something that much abstract is totally futile, but unfortunately it’s the biggest part of our lives, and it will die with us. The concept is about considering that we’re all like small gods, because we’re creating something everyday, but we shall fall, and everything we’ve done shall fall with us. So in a way we can consider that what we call god will fall as well.

You Left Us Here from 2009

You left us here is our first record after we split-up. It’s the first try with our new drummer and myself playing bass as well as singing. On all other records comity was  five people. Now we’re are only four, it’s kind of comity v2. the title has three ways of understanding. You left us here talks directly to the audience, it means that we’re still the same band. It’s also about the drummer that left us after ten years and made us split. And it’s also about what we call god, who left man here, and we don’t know why, or what we have to do, what is our function, why we exist. The story is inspired by the novel “to our scattered bodies go” by P.J farmer.

The Journey Is Over Now from 2011

It’s too soon to tell…but it think this is by far our best material ever, Which is logical: as musicians, you always like more your last release. There is a huge amount of work behind this album. The goal was to put together some complex but still logical constructions , with crazy riffing and breaks, hidden melodies everywhere. we also wanted to improve the way we play together and I think we never sounded better, more rock’n roll than metal, which was another goal to reach. The conceptual approach is definitely linked to the music and to the global artwork, which is very important to us. One thing is for sure: we’re very proud of this l.p, and no matter what listeners will think about this… because we don’t mind anyway. And hats off to our engineers sylvain biguet and amaury sauve for the ridiculous work they did on this album. They dedicated themselves for days on the recording and the mixing, being sure we sound like we never did before.

The Eps and your 2011 album is available from Bandcamp as name your price downloads. How is the availability of your two first releases and why did you choose to go for a name your price solution on the last four releases ?

People are going to download it anyway. So we chose to give our whole discography for free, with a good sound quality. It’s annoying  to find your own music on the internet in a very poor quality. I don’t like to listen to very compressed mp3’s and I hope people listening to comity feel the same. It’s very frustrating to spend a lot of time on recording and mixing  music knowing it’s gonna be listened in poor quality. The mix of our last album has been optimized for big hi-fi systems and that’s the point I think. People which continue to buy physical l.p’s want to find a nice packaging and a good sounding album. The other reason why we put some material on the internet ourselves is because of the availability of it. everyone got access to it, so it’s a good way to promote bands as well. It’s not a problem to us because we don’t make money with it anyway.

For those of us unfamiliar with your music; how would you describe you music and which bands would you compare yourself with ? 

Basically, I think we sound like a progressive version of ac/cd trying to play a mix of math-rock, noise-core and post-whatever you like. We’re often compared with bands like keelhaul, starkweather or neurosis. That’s pretty cool because we’re huge fans of these bands. But I really hope that we sound our own way because we worked a lot on playing unusual music.

What have you been up to since the release of The Journey Is Over Now ? What is your current status and what is the plans for your band in the future ?

The record  is pretty recent so for now we concentrate on promoting it with throatruiner records and enjoyement records.  We’re very proud of this album, we all think this is our best record so far. So we’d really like it to be promote at its best. Some gigs are on the line to, so we rehearse a lot preparing these shows. Our plans for the future are very simple: playing as much as possible to promote this album and maybe find more labels all over the world to release it as well.

To wrap up this interview, is there anything you want to add to this interview ?

Thank you to give us the opportunity to express ourselves on your webzine! Our own website will be online soon, with all our releases downloadable for free, exclusive vids, like the making of the journey is over now, a lot of pictures from the last fifteen years, and many, many more.
Thanks again!

> http://www.progarchives.com/

Francuski kvartet iz Pariza osnovan je 1996., a danas radi u postavi Nicolas Brilliant (bubnjevi, prateći vokal), Yann Daniel (gitara, saksofon, prateći vokal), Francois Prigent (gitara, lap steel, sitar, prateći vokal) i Thomas Zanghellini (vokal, bas).

Imali su dosta zvrzlanu biografiju, jedno kraće vrijeme sredinom prve decenije 21. stoljeća su prekinuli rad, te su s novom postavom nastavili karijeru 2009. Prva faza rada im je bila u znaku njujorškog hardcorea, da bi kasnije nakon realizacije prvog albuma « The Deus ex-Machina As A Forgotten Genius » (2003) počeli izgrađivati vlastiti stil kojeg nazivaju extreme r’n'r. Pozornicu su između ostalog dijelili sa velikim imenima poput The Dillinger Escape Plan, Converge, Gojira, Daughters, Today Is The Day, Jarboe…

Koliko sam uspio iz priloženog press materijala shvatiti, « The Journey Is Over Now » bi im trebao biti treći zvanični album (prvi za Throatruiner), a on je uz ranije objavljeni EP « The Andy Warhol Sucks » za američku etiketu United Edge Records, prvo dugosvirajuće djelo nakon ponovnog okupljanja i 6 godina diskografske pauze. Ne znam kako su zvučali prije, no ovaj stil uistinu nije lako shvatiti, a niti opisati riječima. Glazba im je prije svega kompleksna, album sadrži samo 4 poduže kompozicije označene kao « Part I », « Part II », « Part III » i 22 minute dugačka « Part IV », a u njima se proteže čitav niz ekstremnog rocka ispresjecanog sa laganijim i atmosferičnim dionicama. Sve zajedno čini veoma kaotičan i tehnički zahtjevan konglomerat koji je lirski nadahnut novelom Phillip Jose Farmera « To Your Scattered Bodies Go ». Kako je riječ o konceptualnom albumu temeljenom na literarnom djelu, iz ova četiri glazbena komada i samog stila benda, veoma je teško izvući neke osnovne niti vodilje, kako fabule, tako i samog značenja čitavog albuma. Naime, vokal Thomas Zanghellinija je za ovakve izvođače uobičajeno ‘nerazumljiv’, otpjevan je i odvrištan u growlovima do boli, te ne mogu sa sigurnošću reći što se zapravo to nazire u njegovoj lirici. Možda je i najadekvatnije objašnjenje dao sam bend: bazirali smo se na vječitoj potrazi za oprostom kroz prizmu emocija, osjećaja, apstrakcije i maksimalnog intenziteta. Šta god to da značilo.

U zvučnom pogledu, kao što se može zaključiti, ovo je doslovce miks nekolicine brutalnih stilova od metala, hardcorea, noisea, grindcorea, mathcorea, preko laganijih sekvenci atmosfere, ambijenta, eksperimenata i psihodelije u kojoj osim ‘palica i žica’ znaju utkati cijeli niz novotarija poput distorziranog saksofona, bas syntha, sitara u grind maniru i lap steel gitara. Glazba im je uistinu interesantna, puna je neočekivanih prevrata iz ultra-opakih žestokih dionica u nesvakidašnje poteze koji prelamaju jednu cijelu povijest rocka od tamo negdje psihodelije s konca 60-ih, preko kojekakvih eksperimentalija, sve do melodičnih noise-rock sekvenci u kojima se opet kompaktno izdvajaju zasebne uloge svakog glazbenika.

Činjenica je da kada se suočimo sa ovako kompleksnim djelom, vrlo teško nam je izvući neku esencijalnu osobinu. Dapače, sve se čini da Comity streme što zvrzlanijim glazbenim strukturama; čas nalikuju na The Dillinger Escape Plan, čas na najopakiji The Jesus Lizard, Mule i Daughters, pa u eksperimentalnim trenucima imate dojam kao da su pomješani Šarlo Akrobata i The Pop Group, u nekim dionicama opet vuku na sulude kombinacije Frank Zappe sa John Zornom, ima i nekih elemenata mathcorea/rocka, post-rocka, black-metala, akustike, ambijentalnih sonata… Čas su komplementarno ekstreman rock bend s prizvukom metala i grindcorea, čas ulete u de-kompozicijske strukture, razbijaju, razaraju, raščlanjuju, seciraju rock na komadiće, pa sve to ponovno sastavljaju u čvrsto jezgro. Po svemu sudeći, ovi Francuzi se igraju kako sa glazbom i aranžmanima, tako i sa tradicijom rocka koja je u njihovom slučaju dignuta na onu, neću reći višlju, ali daleko zahtjevniju razinu kada nije važno samo ‘izmisliti’ neki novi riff, već i promijeniti mu značenje i smisao koji više nije u funkciji r’n'r zabave.

> terapija.net

> aristocraziawebzine.blogspot.com 

The band has been around for 15 years and have become one of the few hardcore acts in France that gets International attention when they release something. Throatruiner Records sent this release over to me a while ago. When you get something from Throatruiner you know its going to test your skill, and even will to review music. Comity didn’t end that streak.

Maybe before reading the rest of this review heading over to www.myspace.com/comity and getting a quick glimpse of the tracks will give you a better sense of how you can disagree with me. The reason the band is a paradox is because their music defies everything that hardcore tinged with post metal should be, but at the same time fits exactly in that definition.

Take for instance, song structure. There is none, but yet there is. The songs are chaotic and scary. Nutty and technical. Instruments running all over the place till you feel like they are just jamming whatever comes to mind, then you see the method to the madness and begin to follow along to something. How can there be song structure, but at the same time none?

Song length is another enigma. These are long songs. The shortest is Part II at 8:26 and the longest Part IV comes in at over 21 minutes. These guys are pulling off aggressive hardcore music in a time frame that is unimaginable by most bands pumping out 3 minute songs.

The track Part III is my personal favorite due to its progressive feel. Intertwining electric and acoustic guitars once again show Comity has no boundaries in the way they make their music, but you can tell the band has a set of personal rules they use when recording. If I contradict myself anymore I could run for political office.

To sum up this rambling look at Comity I will give you a rundown of how each listen of the album went. I think it will reveal my number one point for The Journey Is Over Now.

Listen 1 – it’s ok
Listen 2 – pretty cool
Listen 3 – awesome
Listen 4 – hated it
Listen 5 – incredible
Listen 6 – gifted
Listen 7 – so so

I could go on and on, but I hope you get the point. Each time you spin this CD it will feel like the first time. If that doesn’t create a paradox than I Google’d the wrong definition.

> www.welovemetal.com

Najnowsze dzieło zespołu to tylko cztery kawałki, za to ich długości imponują – od skromnych ośmiu minut do kończącego płytę 21 – minutowego kolosa. W sumie bagatela, 52 minuty konkretnej rzezi. Jeśli lubicie zwariowane, pokręcone granie, „Journey…” może stać się małym odkryciem. Wprawdzie nie mam wątpliwości, że zespół raczej kariery wielkiej nie zrobi, jednak po nastu latach hałasowania, czyni swoją powinność najlepiej jak potrafi. Dwa pierwsze kawałki (Part I, Part II) to esencja łamania po linii Converge czy Today Is The Day. Wściekłe, dramatyczne wokale, okazjonalne blasty, apoplektyczny pałker, noise’owy, lekko industrialny odjazd. W połączeniu z surowym, naturalnym brzmieniem muza mocno wali po głowie. To nic, że w szczególnie gęstych miejscach robi się nieco chaotycznie. Zamiast bawić się komputerowym fałszowaniem zespół stawia na akustyczny naturalizm, nawet jeśli coś gdzieś tam po drodze ginie. Jest energia, która rozrywa muzyków, drażniące riffy i niekończące się zmiany, załamania temp i tematów.

Tak mija 20 minut płyty. Potem klimat zdecydowanie się zmienia. Anonsuje to już kawałek opatrzony jakże proroczo tytułem „Part III”. Ponury wstęp, potem akustycznie brzęczące gitary, wspomagane tępo (charakterystyczny werbel bez sprężynek…) bijącymi bębnami. Zamiast zmian i nerwowej narracji – trans i zaduma. Mocno neurosis’owy temat, dający kilka chwil odpoczynku przed wielkim finałem w postaci 21 – minutowej części – a jakże – IV. Tutaj mamy już maksymalny rozmach. Jest trochę zmian (fajne wyciszenie gdzieś pod koniec trzeciej minuty), jednak głównie numer opiera się o ponury, niemal sludge’owy odjazd. Co ciekawe, mimo długości wcale nie nuży, bo zespół potrafi wprowadzić do pozornie monolitycznej ściany dźwięku różne, głównie gitarowe smaczki. Dawno nie spotkałem płyty, która przelatuje przez układ trawienny niczym rtęć. Szybciutko i chce się jeszcze, choć muza to raczej chropawa. Może to efekt długiego stażu muzykantów, którzy wiedzą, jak prowadzić dramaturgię kawałków, może iskra z nieba, kto wie…

Comity niespodziewanie stał się jednym z moich ulubionych zespołów, bo ma coś do powiedzenia i nawet jeśli nie wymyśla prochu to „Journey…” świetnie się słucha. Francuzi stają w jednym szeregu z europejskimi szaleńcami sceny, bo nie wątpię, że na żywo robią szoł nie gorszy niż uciekający Dillinger. Co chętnie bym zobaczył, rzecz jasna…

> http://www.violence-online.pl/

All nine minutes of “Part III” are instrumental and soothing, with the exception of some distortion and ringing at the end. The final track, “Part IV”, is a whopping twenty-two minutes (minus one second, but let’s not get technical). This journey starts off on an instrumental build before moving into growls, screeches, and yells. This goes on for the first ten or so minutes, and then things draw back and relax for about five minutes (before then erupting once again for the remainder of the track). Ultimately, Comity have some killer instrumental prowess. However, the vocal work was distant and hard to hear the whole album. If it had been put more on the forefront, it would have worked better. Also, some singing during the softer moments might have been a nice touch. Overall, fans of that technical and chaotic blend of metal and hardcore should definitely look into Comity. – By Nathaniel Lay
> Recommended Tracks: There’s only four here, and they each have a lot for the listener to hear. “Part II” is the only song that feels pretty straightforward. The other three are quite complex.
> Bottom Line: Comity could use some work in the vocals department, but their instrumental writing is quite interesting and developed. The band has been around since the 90′s, so they’ve had plenty of practice getting this complexity down.

> http://lmpmagazine.com/

Throatruiner Records and other indie/DIY underground labels bring to the surface exciting and excellent bands as Comity are. Listen “The Journey Is Over Now” and buy the vinyl, nothing sounds like an authentic record spinning on your pick-up.

Nicolas Brillant (drums/backing vocals), Yann Daniel (guitars/saxophone/backing vocals), François Prigent (guitars/lap steel/sitar/backing vocals), and Thomas Zanghellini (bass/soundscapes/lead vocals), the members of Comity delivering high quality noise since 1996 and they like to call it “extreme rock’n roll”. Along the way they shared the stage with bands such as The Dillinger Escape Plan, Converge, Cave In, Today Is The Day, etc and delivered several killer records.
After a demo recorded in 1998 the band finally settles with a stable line in the year 2001 with a split album entitled “The catharsis syntax project” and shared with the Parisian band XII.
Recorded in august 2002, the first album was released in march 2003, on Messiah Records.

Recorded and mixed between Laval and Paris by sound sorcerers Amaury Sauvé & Sylvain Biguet, mastered by Carl Saff, “The Journey Is Over Now” is their first full-length in five years, four tracks, 52 extremely intense minutes.

And now I could write down a few ecstatic phrases about how brutal, twisted, contorted, heavy, but ultimately extremely inspired and at the bottom line, beautiful is “The Journey Is Over Now” – phrases which would be absolutely true. But I won’t do this now.
This is one of the best albums I had listen this year and the best you can do is listen it to yourself.

> http://brushvox.com/